ANATOMIA I FIZJOLOGIA

Tkanka łączna włóknista luźna

Tkanka łączna włóknista luźna wypełnia wolne przestrzenie między narządami. W tej tkance jest więcej substancji podstawowej (międzykomórkowej) niż komórek i substancja ta składa się z galaretowatej masy, w której pogrążone są włókna dwóch rodzajów. Jedne z nich posiadają wygląd pęczków i otrzymały nazwę włókien klejodajnych, ponieważ pod wpływem gotowania w wodzie przemieniają się w klej. Wytrzymałość tkanki łącznej włóknistej luźnej jest zależna od obecności w niej włókien klejodajnych. Inne włókna, zwane elastycznymi (sprężystymi) nie łączą się w pęczki i tworzą sieć, w której oczkach mieści się masa, składająca się z włókien klejodajnych, przypominającą wojłok. Włókna elastyczne są bardzo rozciągliwe i sprężyste. Pomiędzy pęczkami włókien klejodajnych i sprężystymi sieciami znajdują się różne komórki łącznotkankowe, wśród których najbardziej charakterystycznymi są fibroblasty (dosłownie "twórcy włókien"). Fibroblasty są to cienkie blaszki różnych kształtów o zarysach rozpływających się, posiadające szerokie, płaskie wyrostki. Oprócz fibroblastów w tkance łącznej włóknistej luźnej znajdują się "komórki wędrowne w spoczynku", kształtu wydłużonego lub wrzecionowatego o ostrych konturach, posiadające jądra mniejsze od jąder fibroblastów i liczne amebowate wyrostki. Drobnoustroje i inne ciała szkodliwe, przedostające się do ustroju w stanach zapalnych, drażnią komórki wędrowne w spoczynku. Wtedy komórki te zaczynają się poruszać, zbliżają się do drobnoustrojów, pochłaniają je i trawią, słowem przekształcają się w fagocyty. Po ustaniu podrażnienia następuje jakby demobilizacja i komórki wędrowne przechodzą w stan spoczynku (stąd nazwa: "komórki wędrowne w spoczynku"). Komórki wędrowne albo przechodzą do tkanki łącznej (na przykład z najmniejszych naczyń krwionośnych poprzez najcieńsze ich ścianki), albo wytwarzają się bezpośrednio w tkance łącznej.